Van bengkulu, naar Bogor en Pangandaran

Van bengkulu naar bogor en Pangandaran 
Gelukkig we gaan terug naar Java , het vliegtuig, zoals gewoonlijk te laat, de vliegveldveiligheid moet nog even zeuren over mijn shag, nog nooit gezien....
We hadden prima plaatsen, jammer dat het maar een dik uur vliegen was!
In Jakarta de bus gepakt naar Bogor, en op weg naar ons superluxe hotel, en dat was het, een zit kamer en slaapkamer apart.......2 tv's , alleen jammer dat je niet mocht roken op de kamer.....
Druk in het hotel, maar alleen indo's en rijke denk ik als je de prijs van een kamer ziet, wij kregen trouwens , een suite voor de prijs van een standaard room. Waarom is me niet bekend. 
We zitten  tegenover de residentie van de president van Indonesië, wel gekeken maar hem niet gezien , op de foto's zie je de beveiliging.
Tegen de avond naar de bar om eindelijk weer eens een bintang te drinken, en toen ging het regenen, zoals dat in Indonesië kan, zeker in Bogor, de regenstad, ze smaakte wel. Na een flesje of 4 naar de kamer terug, en kapot het bed in. Tussendoor in dit hotel, de gehandicapten wc en een pisbak met een straaltje water waar je je piemel mee kunt schoon wassen. 
Het ontbijt was een droom voor Anita, dit was nog eens uitgebreid, gelukkig van zes tot  tien uur, dus we hebben daar wel wat tijd doorgebracht. De foto met de vissen, dit is van boter gemaakt. Het hotel heeft een grote Nederlandse grondslag, je ziet het aan de namen van de verdiepingen. Ons pa heeft altijd gezegd dat zijn familie een hotel gehad heeft tegenover de botanische tuin van Bogor.......heb nog even nagevraagd hoe het met de geschiedenis zat, maar zover terug, dat wisten ze niet. Maar het zou dus kunnen.....
Het was zondag, dan is het, op veel plaatsen, op verschillende delen van de stad, autoloze zondag van zes tot negen uur in de ochtend. Wij op pad door de stad, een marktje, sportvelden, en veel mensen op de been, de foto's geven het aan, een impressie van de javanen, ook hier met vieren op de brommer, een kind ervoor en een er tussen. Een kermisattractie op een Becak, geweldig, een leguaan op een bankje, een bandje aan het spelen in een ondergrondse tunneltje om naar de overkant te komen.
Nog even de foto van de lift, 11 personen maximaal, 750 kg, dat zie je Nederland niet....
Na twee dagen genoeg luxe, we gaan naar Pangandaran , twaalf uur met de auto. De taxidriver gebeld en een prijs afgesproken om ons te brengen, we zijn blij dat we dit gedaan hebben, het is supersnel voorbij gegaan, en dat in 11 uur. 
Onderweg genoten van het uitzicht, de punjakpas, met de thee plantages , de sawa's , we waren al bijna vergeten hoe mooi deze waren. Even gedacht dat we asperges tegenkwamen, maar dit bleek cassave te zijn die bewerkt waren, je kunt ze eten, ze zijn zoet , ik vond het niet eten.  
Als er iets is wat uit de streek komt dan hebben ze dit overal, ook bv de marmer fabrieken, winkel na winkel die marmer verkoopt, ook zo met de textiel.
Het laatste stuk van reis duurde wel even, een zeer slechte weg, en het was donker, dus de driver, en hadden er twee, maar goed ook van onze taxi driver, een dikke Indo, begon na een half uur rijden al met zijn ogen te knipperen, zat regelmatig in een gat in de weg, waarbij de schokbrekers, en wij achterin, het zwaar hadden.
We hadden een redelijk hotel geboekt, sunrise beach hotel.........uiteraard voor mij, met zwembad.    Aangekomen, een mooie kamer met uitzicht op de zee, een balkon waar je lekker kan buiten zitten. Hier gaan we een weekje vertoeven, geen straf....
De volgende morgen het begrip waarom dit hotel sunrise heet.....uit de zee zie je de zon opkomen, mits je vroeg uit bed bent.......en dat zijn wij.
Wat is dit Pangandaran veranderd, je kent er niets meer van terug, we zijn nog even bij het hotel geweest waar we drie jaar geleden gezeten hebben met de familie, als daar uit liep, had je enkele strandtenten, nu staat het ram vol met kraampjes.
We hebben wel het bamboe café gevonden.....maar die was die dag dicht.....
Ons hotel zit net aan de andere kant, Pantai Timur, dan het hotel van drie jaar geleden op Pantai barat, maar dat kun je lopen......voor ons dan, want zoals bekend lopen die indo's niet veel.
In de avond veel activiteiten, de toeristen zijn, op enkele Europeanen na, allemaal indo's. We hebben gemerkt dat ze hier voor een dagje of enkele dagen komen....
Ze hebben leuke dingen bedacht, zoals " piet plezier" hebben ze hier van die fietskarren in de vorm van een autootje, en 's avonds verlicht.
Als je soms op straat kijkt hoe mensen erbij lopen is het zielig, en eigenlijk oneerlijk verdeelt in de wereld........wij hebben alles, en sommige helemaal niets.
We hebben nog even gekeken of we hier een duikje konden maken, maar bij de receptie vertelde ze ons dat er geen zuurstof was......ik opgezocht, Google weet alles zegt onze schoonzoon, het nummer gebeld van de duikclub, maar die hadden het verhaal dat de eigenaar overleden was, en er daar door niet gedoken werd.........wat is waar, dus helaas.......toch wachten totdat we op Lombok zijn.....jammer, dan maar aan de kleur werken bij het zwembad..........
Bomen hakken ze hier niet snel om, op de foto kun je zien dat warung er omheen gebouwd is, de bomen  komen door het dak. 
Op het strand Pantai barat zaten de apen, en de herten, deze blijken te komen uit het natuur gebied, en vreten uit de vuilnisbakken.....ik snap niet dat ze hier geen reerug eten....
Voor de tweede keer eten, ja wij moeten ook denken aan ons gewicht....ik dus..weer bij dezelfde eettent als gisteren, capcay met nasi puti , hierna naar onze gehandicapte ibu , vrouw, ze loopt moeilijk,praat moeilijk, maar heeft wel bintang, en nog koud ook.
Zitten daar haar ouders, en de vader krijgt een haan in zijn handen geduwd, hij praten tegen die haan, maar wat blijkt hij moet hem slachten. Op de foto' s doet hij heel lief tegen de haan, maar terwijl hij dit doet snijdt hij hem de strot door, uiteindelijk gaat het van levende haan tot in de pan met boemboe, waar ik nog een stukje van geproefd heb, nog lang niet gaar, maar wel geweldig om te zien en mee te beleven...... De gehandicapte vrouw, ze heeft wel een winkeltje, en je kunt er eten.......hele verhalen tegen ons, maar alles in het Bahasa indonesie , ze spreekt geen woord Engels , maar met woorden boek toch een heel end gekomen. Ze heeft een pigment ziekte, maar ze denkt dat dit door de tsunami gekomen is, maar ja, leg maar eens uit.......
Wat een geweldig volk is dit toch, ze sluiten je in hun hart, en wij hun....
Wij denken dat we aan het backpacken zijn, maar helaas noemen ze ons papa of mama, dit betekend gewoon dat we een stel oude gasten zijn die in fatsoenlijke hotels zitten, omdat we het kunnen betalen, maar zeker ons niet zo voelen.......
De vraag is of we de volgende keer niet met een koffertje op pad moeten......dan ga ik dus niet meer, dus accepteren als ze je zo noemen, en genieten van wat je mee maakt......
Foto's komen morgen, teveel bintang.
Sampai jumpa lagi.