Van Denpasar naar Bandar Lampung, Sumatra

Van Denpasar naar Bandar lampung.
Na een aantal dagen, blijft vreemd en lastig, zonder de kids vertrokken naar onze volgende bestemming, Sumatra, Bandar lampung, dit ligt een half uurtje vliegen vanaf Jakarta.
Ik had een resort geboekt, via bookingcom.com, een uur van het vliegveld, en een verzoek gedaan om ons op te halen. Je krijgt dan binnen 48 uur bericht.......
Hier dus niet, en stond een telefoonnummer bij, maar daar gaven ze steeds dat deze was uitgeschakeld, en we het later nog eens moesten proberen......Geen contact dus.
Je krijgt het gevoel dat het niet helemaal klopt wat er op de site staat.....
We vlogen via Jakarta , met een transit van 4,5 uur, hier ook weer in een lounge gezeten ,een prijs en eten all you can, nou was het hier een stuk minder als op de andere waar we gezeten hadden, maar te doen, Anita vond de spekkoek lekker.....
Op onze boardingpas stond 16.40 boarding , dus tijd genoeg....dat dachten we, het blijkt ook nu weer dat niet alles klopt wat je leest....bijna de vlucht gemist....
Ik had trouwens booking.com een mail gestuurd dat ik geen contact kreeg met het hotel.....maar geen antwoord.
Op het vliegveld nog een kleine hoop dat er iemand stond met een bordje, mister Dick, maar helaas. Uiteraard taxi' s genoeg, en na een korte onderhandeling op weg naar Bumi Keaton Resort. Een uur rijden, maar op dichterbij we kwamen kregen we het gevoel waar komen we nu toch terecht.
De weg was bijna onbegaanbaar, gaten en kuilen, en natuurlijk pikkedonker....
Toch gevonden, en inchecken, we hadden verwacht een receptie, zoals de meest hotels hebben, en daarbij medewerkers die enigszins een klein beetje de Engelse taal beheersen.....weinig kans. Booking.com hadden ze wel eens van gehoord.....room, en het begrip was er. In het donker werden we meegenomen en kregen een kamer te zien, 2 bedden, en dat was niet wat ik gevraagd had, dus iets anders. De volgende kamer was prima, en tot morgen ......geen incheck, geen kopie paspoort, o ja ontbijt, brappa jam(hoe laat) 8 uur......
En toen waren ze weg, gelukkig hadden we water gekocht onderweg, en had ik nog een ritter  sport, chocolade, dus was ons avondeten beperkt, en nog voornamer geen drankje.......verder was er niets hier. Het was pas 19 uur......
Hier gaan we geen drie dagen blijven, zoals gepland. Via mijn telefoon, uiteraard geen WiFi hier, een ander hotel geboekt, dicht bij de stad Lampung.
Tot grote schrik kwam Anita erachter dat ze haar I pod vergeten was in het vliegtuig, of uit haar tas gevallen, of in het vakje voor haar stoel laten liggen, zuur dus. Geen muziek en spelletjes , maar ook haar mail en Facebook stond erop, en open..........Later bleek ook dat het oogverblindende vest van Anita weg was......een echte pechdag dus, later blijkt dagen...
In de nacht wakker, en liep er een kakkerlak waar ze op de markt van Malang jaloers op zouden zijn, ik denk wel drie cm groot, niet erg maar wel even schrikken.......
Vanmorgen om 6 uur wakker, en even rond gaan kijken, een prachtige omgeving, maar zo dood als wat, we zijn de enige gasten, en het blijkt een pretpark te zijn, met een dierentuin waar de dieren slecht onderhouden worden , zielig, apen beren , een grote python , stekelvarken, vogels en herten. Half bakken kooien, die er smerig uitzagen, niks dus.
Op de wc zag ik iets herkenbaar van vroeger, toen we nog gingen logeren in den haag bij tante minnie en oom boy, de foto van het verbod geeft het aan, kan me herinneren dat de familie de Raad ook zo op de wc zat.
De nacht toch redelijk geslapen, maar we gaan wel weg hier, bij de receptie zat niemand, alles open maar geen man te bekennen. Toch wat mensen gevonden, maar die hoorde bij de dierentuin, en geen woord Engels .
Uiteindelijk kwam er een gastje op de brommer, en kon ik in mijn Bahasa duidelijk maken dat we een handdoek nodig hadden( handdoek is in het Bahasa .....handdoek)
Goed dat ik dit van Pa geleerd had....haha.
We kregen zelfs een ontbijt, voor Anita zeker gewenst, had ook al een dag bijna niets op, en ging bijna van haar graad.....Voor mij niet aantrekkelijk een soep met van alles erin.
We zijn ook nog even naar het zwembad geweest.......jammer er zat geen water in. Afgerekend, de volle prijs, ondanks wat er beloofd was via bookingcom , niet aanwezig was. Een taxi geregeld, en op naar het volgende hotel, Marco polo, met zwembad.
Terwijl we de dag ervoor ongeveer een uur gereden hadden duurde deze rit maar twintig minuten, over een redelijke weg. We hadden al het vermoeden dat onze vorige driver, vanaf het vliegveld, de weg kwijt was.....
Het Marco polo hotel is mooi, en er was service, de bekende kamer, met tv, beschimmelde koelkast en waterkoker, en een beschimmelde badkamer, een geweldige kamer.
We hadden geen winkels gezien waar we een lekkere bintang konden kopen, dus tegen de avond op pad. De indomarkt, dit zijn supermarkten, geen bintang, het blijkt hier ook al drooggelegd. Terwijl we langs de weg liepen, ik met mijn camera om mijn schouder, werd door een motorrijder ineens mijn camera van mijn schouder getrokken, en voordat ik kon reageren was hij al verdwenen....
Ik was zo verbouwereerd, in mijn Indonesië, werd ik bestolen, wat een teleurstelling, en ongeloof......
Een man van een kraampje had het ook zien gebeuren, de dief moet ons eerder hebben zien lopen om deze actie uit te voeren. Het politie buro was de volgende stap, maar helaas kan hier bijna niemand Engels . Wij terug naar het hotel, en hulp gevraagd bij de receptie( goed dat niet bij de vorige gebeurde) aan iemand die kon vertalen. De mensen waren heel behulpzaam, we zijn met een aantal mensen aangifte gaan doen, waar een uitgebreid rapport gemaakt werd, uiteraard voor de verzekering, het toch over een dikke 900 euro.
Terug naar het hotel, met het belangrijke briefje, en dorst, geen honger meer, aan een lekker koud biertje, in het hotel hadden ze dit dus wel.
Zitten aan een biertje is de politie nog twee keer terug geweest om met te ondervragen, en foto' s te laten zien van eventuele daders, ook nog een foto van iemand die ze doodgeschoten hadden, wat een volk. Daarbij heb ik nogal wat formulieren getekend, de chef pakte het hoog op dat dit gebeurd was, en ze gingen vanavond nog op pad om de dader te pakken, ik heb hier weinig hoop op.
Gelukkig heb ik bijna alle foto's op de IPad staan, anders was het nog zuurder geweest. Het blijft voor mij een teleurstelling, het is maar materiaal, en is te vervangen, maar dat dit in mijn vertrouwde land gebeurd, dus alerter worden voor de andere spullen. We hadden eerst het plan om een klein toestel te kopen, maar realiseerde ons ineens dat we dit nog bij hadden, de onderwatercamera van Imke. Gelukkig kunnen we toch nog wat foto's maken de komende maanden. Na drie flesjes bier, 0,6 liter per fles, zijn we maar naar bed gegaan....ben benieuwd of ze toch ineens op de proppen komen met mijn toestel.
We gaan de komende dagen kijken waar we naartoe gaan. Uiteindelijk geen goed begin van Sumatra , ik kan zoals jullie begrijpen geen foto' s plaatsen bij dit verhaaltje, jammer, er zaten wel een paar leuke bij.
Sampai jumpa.